έβλεπα το 90% των αναβατών στο δρόμο με δερμάτινα, ξύστρες, κάρμπον στα μηχανάκια, εξατμίσεις, κέρατα (δεν το κατηγορώ, κι εγώ τα ίδια κάνω σε κάποιο βαθμό, απλά το περιγράφω). Αφήνω απέξω όποιον το κάνει για τη μόστρα. Κι αφήνω επίσης απέξω τον κοντράκια, που θέλει σώνει και καλά να ρίξει στους υπόλοιπους.
Εμείς που μένουμε, κι είμαστε νομίζω αρκετοί, τι ψάχνουμε σ' όλη αυτή τη διαδικασία;
Μήπως αυτό που τελικά γυρεύω δεν είναι τίποτα άλλο απ' το ότι ένιωθα στο κόκκινο Velamos πριν πολλά χρόνια και τίποτα παραπάνω; Η αίσθηση ελευθερίας, αλητείας, ταχύτητας ιλιγγιώδους με 30 χλμ στην κατηφόρα; Η αίσθηση ότι υπήρχε χρόνος για όλα; Ότι θα έκανες πετάλι κυνηγώντας ένα ήλιο που δεν έσβηνε;
Και μήπως το να κοιτάω αναρτήσεις, λάστιχα, και το να καβαλάω 1300 κυβικά δεν είναι ο δρόμος; Μήπως κυνηγάω λάθος υπερβολές;
Μήπως αυτό που χρειάζομαι δεν είναι 125 άλογα και κάρμπον αλλά ένα παπάκι που αγκομαχεί στην ανηφόρα και κάνει τα 40 χιλιόμετρα απόσταση να μοιάζουν ένα ατέλειωτο ταξίδι;
Και μήπως όσο βυθίζομαι σε άλλες συνταγές και σε υποτιθέμενες μοτοσυκλετιστικές απλότητες αξίας χιλιάδων, τόσο χάνω το νόημα;
Καλημέρα
