O Έλλην ψηφοφόρος

είναι απλά μαγικός.

Ας πούμε ότι πέφτουν 10 άτομα στη ζούγκλα, για να το παω με το κλισε ανεκδοτο - και φυσικα τους συλλαμβανουν και τους πανε στο φυλαρχο.

Οι 6 από τους 10 ψηφιζουν ο φύλαρχος να τους πηδηξει ολους.

Οταν αρχιζει το πηδημα φωναζουν οτι ειχαν δει μια αφισσα που εγραφε οτι δε θα τους πηδηξει.

Για τους 4 που δεν ψήφισαν πήδημα πιστεύουν οτι καλα τους κανουν.

Οι 4 που δεν ψηφισαν να τους πηδήξουν πιστεύουν οτι καλα κανουν στους αλλους 6.

Τα βαζουν μεταξυ τους και κανεις δεν τα βαζει με το φυλαρχο.

Ο οποιος συνεχιζει να τους πηδαει.

Ασυστολα.

Οι μισοι απ αυτους που ψηφισαν να τους πηδηξουν βγαινουν στο facebook και φωναζουν ξεσηκωθειτε αδερφια μας πηδανε.

Βαζουν φωτογραφιες με περικεφαλαιες, δορατα και το Γκοτζιλα να καταστρεφει την Ακροπολη. Αυτα τα κανουν στον ελευθερο χρονο απ το πηδημα.

Στο μεταξυ ο φύλαρχος εχει ξεσαλωσει, εννοειται.

Οι 6 που ψήφισαν το πηδημα πιστευουν επισης οτι φταιει ο κουλουρτζής της φυλης που ειναι Πακιστανος κι οτι αν δεν υπηρχε αυτος θα γινοταν αυτοι κουλουρτζηδες και δεν θα τους πηδουσαν.

Στο μεταξυ ο φύλαρχος έχει κάψει μια κουτα καπότες και συνεχιζει ακαθεκτος.

Στον ελευθερο χρονο απ το πηδημα που πλεον ειναι ελαχιστος οι μισοι πλακωνουν τον κουλουρτζη στο ξυλο κι οι αλλοι μισοι προσπαθουν να τον γλυτωσουν λεγοντας οτι κι ο κουλουρτζης εχει δικαιωματα.

Ο κουλουρτζης τους θεωρει ολους grand μαλάκες.

Το ίδιο κι ο φύλαρχος.

Τείνω να συμφωνήσω και με τους δυο.

Καλημέρα και καλή επανάσταση.

Λοιπόν πιτσιρίκο...

μπορει να το διαβασεις αυτο το 2040 ή το 2080 ή δεν ξερω ποτε. Αν το γραφα σε κανα χαρτι και το ριχνα στο συρταρι μου αναθεμα και το βρισκες αλλα τωρα με τα ψηφιακα μπορει να κολυμπαει γυρω γυρω και να το πετυχεις.

Αν διαβαζεις ακομα στην εποχη σου και δεν εχουν γινει ολα μονο εικονες και ηχος. Χαρτι και μολυβι ουτε θα ξερεις τι ειναι, ουτε θα χεις γραφικο χαρακτηρα. Μονο δαχτυλικο αποτυπωμα, για να σε γνωριζουν.

Στα pc όλοι οι γραφικοι χαρακτηρες ειναι ιδιοι.

Λοιπον, σου γραφω ως ενας εκ των τελευταιων που εζησε σε μια εποχη οπου ολα ηταν αληθινα. Ολα. Τα παιχνιδια που παιζαμε δεν ηταν video games, οταν παιζαμε ξυλο ηταν ξυλο, δεν ηταν massive online multiplayer rpg, κι οταν την ετρωγες ποναγες.

Οτι βλεπαμε υπηρχε, δεν χανοταν οταν κοπει το ρευμα ή οταν κλεισει το πισι. Οτι βλεπαμε μπορουσαμε να το αγγιξουμε, να το γευτουμε, να το μυρισουμε, να το πιασουμε. ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ.

Γιατι τιποτα δεν ηταν σε οθονη.

Τους φιλους μας τους ξεραμε ΟΛΟΥΣ. Δεν ειχαμε φιλους που να μην τους ξερουμε. Και ειχαμε λιγους, δεν ειχαμε 3,500 φιλους. Ειχαμε λιγους και επειδη ειχαμε λιγους τους μετραγαμε κιολας. Γιατι αν ειμαστε μαλακες θα χαναμε κι αυτους τους λιγους και μετα θα ειμαστε μονοι.

Οπως εισαι εσυ τώρα με τους 3,500 φιλους σου.

Αυτο σε μαθαινε να αλλαζεις. Δεν εκανες απλα unfriend κι εβρισκες εναν αλλο. Ξεραμε ο καθε ενας τι σκεφτεται, τι του αρεσει, τι ονειρα κανει, τι φοβαται. Για ΚΑΘΕ φιλο που ειχαμε. Οι υπολοιποι ηταν απλα γνωστοι.

Επισης ειμαστε... μη ανιχνευσιμοι αν αυτο σου λεει κατι. Οταν φευγαμε απ το σπιτι να παμε βολτα ή να παμε εκδρομη δεν ειχε κανεις τροπο να μας βρει. Δεν ειχαμε κινητο, δεν υπηρχαν GPS, ειμαστε μονοι μας. Αν τυχαινε καμια μαλακια - και αργα ή γρηγορα τυχαινε - επρεπε να τα βγαλουμε περα μονοι μας. Οι γονεις επρεπε να εμπιστευονται τα παιδια τους γιατι δεν ειχανε καμερα να τα δουν.

Το ιδιο γινοταν και με τα κοριτσακια. Οταν λεγατε 'γεια' απ το ραντεβου ήταν γεια, δεν ειχες τροπο αλλο να τη δεις και να της μιλησεις. Να παρεις τηλεφωνο στο σπιτι το σηκωνε ο μπαμπας. Οποτε εκανες μοκο και περιμενες μεχρι το επομενο ραντεβου. Ξερεις, αυτο το εκανε πιο γλυκο απ το να παπαριζεις ολη μερα με τα like και τα mms. Ηταν ας πουμε σαν να μαθαινες να εχεις την υπομονη να περιμενεις γι' αυτο που θελεις.

Η μουσικη μας ήταν λιγη. Οτι ειχαμε σε κασσετες και βινυλια. Το ιδιο και τα κομικ μας, και τα βιβλια μας. Γι' αυτο ειχαμε και υπομονη κι ακουγαμε μια κασσετα ή ενα δισκο 40, 50, 100 φορες, μεχρι που μαθαιναμε τα κομματια απεξω, διαβαζαμε καθε κομικ, καθε βιβλιο. Και γι' αυτο τα προσεχαμε και τοσο. Επειδη δεν ειχαμε πολλα ακουγαμε τα κομματια μεχρι τελος, δεν πατουσαμε next μολις επεφταν δυο ακορντα που δε μας αρεσαν ή μολις βλεπαμε πολυ διαλογο στο κομικ. Μαθαιναμε να ειμαστε ανεκτικοι.

Καμια φορα για να ακουσουμε ενα κομματι που μας αρεσε επρεπε να παμε στο σπιτι του φιλου μας που ειχε το δισκο. Το να χρειαζεται να κανεις τοση προσπαθεια για να ακουσεις λιγο μουσικη σε εκανε να ψαχτεις πολυ για το τι σου αρεσει και τι δε σου αρεσει γιατι το να σκασεις το χαρτζιλικι σου για δισκο ή κασσετα δεν ηταν κι ευκολο.

Μαθαιναμε τα περισσοτερα πραγματα χωρις επιβλεψη. Ξεραμε οτι ειμαστε μονοι μας κι οταν νιωθεις να απειλεισαι μαθαινεις να εχεις τα ματια σου ανοιχτα. Ειναι προτιμοτερο απο μια ψευτικη αισθηση ασφαλειας που σου δινει η επιβλεψη των αλλων και που αποσκοπει περισσοτερο στο να σε ελεγχει παρα να σε διδαξει.

Ειμαστε οι αυτοδιδακτοι ενος κοσμου αληθινου, και ειμαστε αρκετα ανθεκτικοι. Και αυτο το αρκετα ασυναρτητο κειμενο που σου γραφω στις 1.30 το βραδυ και μετα απο (μερικες) μπυρες ειναι σαν ενα μηνυμα στο μπουκαλι κι αν φτασει σ' εσενα εφτασε - κι ας ειναι δυσκολο να ξερεις για τι μιλαω.

Και το μηνυμα ειναι ενα. Οσο κι αν βουτηξεις σε ψηφιακα καναλια ο κοσμος συνεχιζει να ναι αληθινος και να ναι εκει εξω. Δεξου τις απειλες του και μαθε να κολυμπας. Ειναι καλυτερο απο το να ελπιζεις σε 3,500 like που θα σε τραβήξουν πανω οταν πνιγεσαι. Και να προσεχεις τους λιγους φιλους σου πολυ.

Καληνύχτα μικρέ.

Η κρίση

μας έχει αγγίξει όλους. Σκέφτομαι να κάνω ένα πόνημα για το ΜΟΤΟ όπου θα περιγράφω μερικές απλές πρακτικές μεθόδους αντιμετώπισης.

Το σκέφτηκα σήμερα που είδα ένα Fazer να μου γκαζώνει στο φανάρι. Κανονικά, πριν την κρίση, τις καλές εποχές θα έσκαγα μια τετάρτη. Αυτή τη φορά το σκέφτηκα. Λέω βάλτα κάτω. Πόσα Fazer συναντάς το χρόνο; Πόσα GSX; Πόσα Z1000;

Μαζεύονται. Βάλε λάστιχα, βάλε βενζίνες. Τον πέρασα με μισή τρίτη. Λέω καλά είναι κι έτσι. Άστην την τετάρτη.

Επίσης. Τέρμα τα φρένα. Να τακάκια, να ξαναγκάζωμα να φτάσεις εκεί που ήσουν. Τι τα θες και τα πατάς; Άσε που πας πιο γρήγορα. Οικονομία.

Βλέπεις μπάτσο. Γιατί να σταματήσεις; Ξέρεις τι κόστος έχεις το σταμάτα ξεκινα και χωρις να σε γράψει - που θα σε γράψει;

Εδώ οι εταιρίες χτυπιούνται να κατεβάσουν την κατανάλωση κι έχεις το μπατσο φρρρρ. Αμα δεν ειναι οικολογος αυτος δεν του φταιω εγω, παιδια συγνωμη.

Σταθερη ταχυτητα απο δω και περα, εστω και αργη για την κινηση της πολης. Εξήντα; Εξηντα. Εκατοσαράντα; Εκατοσαράντα.

Οικονομία παιδιά οι καιροί είναι δύσκολοι.

CB50J

Το 'ταχυδρομικό'

Περασε απ τα χερια μου μια εποχη. Δεν πηγαινε μια σε σχεση με τα διχρονακια που το αφηνανε στην καπνα τους. Σκυλι στην κυριολεξια, ο ορισμος του ασπαστου. Κι απο βενζινα μηδενικη. Εργατης πραγματικα. Ειχα κανει και κατι ωραιες εκδρομουλες μ' αυτο...

Πολλοι σημερα το ψαχνουν και θα δειτε τιμες, μερικες φορες εξωφρενικες.

Γιατι το λεω 'ταχυδρομικο'; Γιατι το ειχαν παλια τα ΕΛΤΑ και οι διανομεις εκαναν μ αυτο τις γυρες τους. Γαλαζια ολα, απ οσο θυμαμαι σαν αυτο της φωτογραφιας γιατι εβγαινε και σε...

Και που το θυμηθηκα; Οχι δεν ειδα καποιο. Κοιταω δεξια οπως ερχομαι σημερα στη δουλεια και βλεπω ενα μαυρο no-name σκουτερ με φορτωμενες εφημεριδες και δεματακια. Γκρι πλαστικα, αχρωμο αοσμο αγευστο. Αυτο θα ναι που λενε 'χαρακτηρας'... Γιατι ειμαι σιγουρος οτι αρκετοι με το που θα δουν αυτο το κουκλακι στη φωτο θα γνωρισουν το CB το πενηνταρακι... και μερικοι θα θυμηθουν και το 'ταχυδρομικό' του παρελθον.

Αλητικη φατσουλα κι ας φαινεται καθως πρεπει.

Ποσοι θα κοιταξουν αυριο μεθαυριο ενα σκουτερ ετσι; Σε ποσους θ' αφησει αναμνηση; Τι θα γραφτει σε μπλογκ και για ποιο;

Η μετάβαση από τη βενζίνα στο ηλεκτρικό κι από τις 'φατσούλες' στα εφήμερα αναλώσιμα.... Αφιερωμένο στο μικρό μου CBάκι όπου κι αν βρίσκεται.

Ανώριμοι

Τι να πεις.

Ερχομαι σημερα με τη μικρη στη δουλεια ορεξατος. Παω να προσπερασω ενα Bandit 1200 και κανει αριστερα χωρις να κοιταξει και παραλιγο να καταληξω να εχω XL 1200 S Hondazuki κι αυτός Bandit 185 Sunda.

Τεσπα τη γλυτωνουμε και το ανωριμο καθικι με περναει απο δεξια με σκασμενη δευτερα. Δε μ αρεσουν αυτα, δε δινω σημασια. Συνηθως με το 1300 σκαω κι εγω μια τριτη και απομακρυνομαι με μπαντες για να μη δινω αφορμη. Με τη μικρη τον περασα και με περασε 5 φορες χαλαρα σε αποσταση 100 μετρα, δεν ειχε και κινηση κι εβρισκε και ανοιγε το κτηνος.

Μεχρι που ανεβηκα 2 πεζοδρομια, κατεβηκα απ την αλλη και ησυχασε, ακομα πισω απ το λεωφορειο πρεπει να ναι. Τουλαχιστον απεφυγα τη γρια, ελπιζω να ειχε παρει το χαπακι για την πιεση και να μην ξαναπερασει το δρομο ετσι γιουργια.

Τιποτα παιδια, εχει γεμισει ο δρομος ανωριμους. Λιγοι εχουμε μεινει ετσι λογικοι και νηφαλιοι.

Καλημερα.

Πότε θα ρθει;

Και την κοιτάει πλάγια όπως κάθεται στο θρανίο κι αυτή δυο θρανία πιο πέρα. Δήθεν κοιτάει για τη γόμα του.

Αυτή του δίνει τη δικιά της χωρίς να μιλήσει. Τα άλλα αγόρια τον κοιτάνε. Συναγερμός. Τι δουλειά έχει με τα κορίτσια; Δεν τα παίζουμε τα κορίτσια. Αυτός κοιτάει τη γόμα με αποδοκιμασία. Ροζ, φαρδιά, καθαρή με ένα αλογάκι πάνω. Η δικιά του είναι μια μικρή λερωμένη άσπρη που πιο πολύ πλέον λερώνει παρά σβήνει.

8 χρονών έρωτας. Βαθύς κι αληθινός και αμετάκλητος και θανατηφόρος. Αυτός που δεν έχει 'αλλά'. Αυτός που σου πίνει το αίμα. Αυτός που σε σκουντάει το πρωί να σηκωθείς και που μένει ξύπνιος το βράδυ.

Του πέφτει το μολύβι.Του έχουν λυθεί τα παπούτσια. Δε βρίσκει την εργασία. Του ρίχνει μια πλάγια ματιά με το μαλλί να πέφτει και χάνει και το βιβλίο του. Τα αγόρια είναι πάντα πιο ανοργάνωτα στον έρωτα. Αυτη δεν χάνει τίποτα, τα έχει όλα στην κασετίνα. Ξέρει που είναι το κάθε τι, μόνο που κοκκινίζει από τις ρίζες των αυτιών μέχρι τα μάγουλα τόσο που νομίζεις ότι βλέπεις ένα κοριτσάκι παστέλ, σαν σε παλιό κάδρο.

Στο διάλλειμα δε μιλάνε. Απαπα. Στις κοινωνικά αποδεκτές συναναστροφές λιώνουν και τα δυο σαν τα  σοκολατάκια.

'Πάρε'
'Σοκολατάκια;'
'Ειναι η γιορτή μου.'
'Α.... χρόνια πολλά...'

Σ' αυτήν έδωσε το πρώτο. Ελπίζει να μην του πέσουν και τα σοκολατάκια γιατί το παντελόνι του του πέφτει λίγο. Γιατί να μη φοράει σήμερα την μπλε μπλούζα του την καλή; Αυτή η μάνα του πια.

Αυτή το βάζει στην άκρη. Για μετά. Δίπλα στην κασετίνα της. Ανοίγει το τετράδιο της που έχει κάνει μια ζωγραφιά για να τη δει. Δυο κρινάκια.

Την άλλη μέρα λείπει. Και την επόμενη. Αρρώστησε.

Απουσίες το πρωί. Ποιός λείπει; Η Άννα.

'Πότε θα ρθει κύριε;'

Του ξέφυγε. Αλλιώς έχει πολύ θάρρος. Όλοι τον κοιτάνε.

'Μου έχει πάρει ένα βιβλίο...'

Δεν το σώζεις, άστο.

Ο χρόνος που περνάει μας έχει αφήσει δυο τρόπους να γυρνάμε πίσω. Στο φόβο και στον έρωτα ξαναγίνεσαι ο πιτσιρικάς στο θρανίο. Σαν να πέφτεις σε πηγάδι και να μη μεγάλωσες στιγμή. Και τα δυο σε χτυπάνε κατευθείαν στην καρδιά. Εκεί που νόμιζες ότι είσαι άλλος.

'Πότε θα ρθει;'

Καλημέρα

Απογείωση

'Φοβάσαι;'

Τα πιτσιρίκια κοιτάνε γύρω τους καταλαβαίνοντας τον πνιγμένο φόβο των μεγάλων. 

'Δεν έχεις ξαναπετάξει;'

Ναι, έχω. Οδηγάω μοτοσυκλέτα. Τίποτα δεν την πλησιάζει. Είσαι λίγο πάνω απ' το δρόμο, σε χτυπάει ο αέρας στο πρόσωπο, κι αν κοιτάς ευθεία μπροστά σου, πάνω απ' τα κοντέρ και το τιμόνι είναι σα να πετάς.

Ναι έχεις ξαναπετάξει.

Κι όταν σε είχε φιλήσει είχες πετάξει. Εκεί στη γωνία πίσω απ' το σχολείο. Το φτερούγισμα. Θυμάσαι το φτερούγισμα;

'Φοβάσαι;'

Πάντα η ίδια ερώτηση στην απογείωση. Και το ίδιο νευρικό γελάκι.

'Όχι'

Τα χέρια όμως σφίγγουν ασυναίσθητα τα μπράτσα του καθίσματος. Τα χέρια τότε, πίσω απ' το σχολείο είχαν πάει καθησυχαστικά στα μαλλιά της.

Τα χέρια δε λένε ψέμματα. Το στόμα και τα μάτια μόνο.

'Τι φοβάσαι; Βλάκα...'

Ποτέ δεν την ελέγχεις την απογείωση. Οι πιο όμορφες έρχονται όταν δεν τις περιμένεις - άλλες φορές πάλι τις προκαλείς. Κλείνεις τα μάτια, γέρνεις το κεφάλι πίσω, οι φωνές γίνονται θολές, τα σχήματα μέσα απ' τα μισόκλειστα βλέφαρα είναι συγκεχυμένα και - απογείωση.

Καμιά φορά κρατάς και την ανάσα, νιώθεις να αδειάζει το στομάχι, να πιέζεται το στήθος, ένα στέγνωμα στο λαιμό και - κρίμα... τέλειωσε.

Αυτό είναι το χειρότερο, ότι τελειώνουν πάνω που αφήνεσαι.

'Φοβάσαι;'

'Όχι..'

'Έλα.. τι φοβάσαι; Βλάκα...'

Χέρια σφιγμένα στα μπράτσα

'τι φοβάσαι;'

'φοβάμαι να πετάξω, με φοβίζει η απογείωση'

'εμένα με φοβίζει να μείνω στη γη'