Η κλεψιά

       Το 90 κάτι έφερε ο πατέρας μου το πρώτο honda Cub 90 στο σπίτι 15 χρονών τότε ,

τρέλα εγώ , κόκκινο πέρλα απίστευτη η ομορφιά του στα μάτια μου και αμέσως

εμφανίστηκε  το όνειρο ότι κάποτε θα γίνει δικό μου. Δυστυχώς όμως δεν κατάφερε  να

κλείσει χρόνος και του το κλέψανε… στεναχωρήθηκε έψαξε να το βρει αλλά τπτ , τότε μετά

από κανένα μήνα πήρε άλλη μηχανή ένα 250 τσοπερακι Suzuki , όμορφο και αυτό αλλά σαν

το ονειρεμένο cub δεν ηταν…..

      Τα χρόνια πέρασαν και εγώ έφτασα τα 17 , μου βάζει στόχο ο γέρος και μου λέει «άμα

πετύχεις στις εξετάσεις θα σου πάρω ότι θες!!!» «ένα παπί ρε πατέρα σαν το παλιό το δικό

σου , αυτό που έφαγα τα μούτρα μου στο χωριό» (άλλη ιστορία και αυτή) «εντάξει αλλά με

17 και πάνω». Το πέτυχα και εγώ και αυτός κράτησε το λόγο του  και κάπως έτσι ξεκίνησε η

ιστορία με το customizing , να πάει ποιο γρήγορα , να είναι ποιο άγριο να κάνει βρουχο και

να με ξανοίγουν ουλοι χαχαχαχα τι ωραία και ανέμελα χρόνια .

       Πέρασαν 10 ολόκληρα χρόνια να το έχω δίπλα μου αλλά…. ωστόσο μεγάλωσε και ο

μικρός αδελφός μου και έφτασε τα 18 και το θελε και αυτός  «να πάρε τα κλειδιά, να το

έχεις σαν τα μάτια σου και να το κλειδώνεις οκ?»  και έτσι το παρέδωσα στον αδελφό μου

αφού εγώ πλέων είχα αμάξι και βολευόμουν …

    Ένα απόγευμα κτυπάει το τηλέφωνο «Αδελφέ καλησπέρα πήρες το μηχανάκι από το

σπίτι?» «όχι ρε γιατί?» «έλα κόψε την πλακά..» « δεν σου κάνω πλάκα ρε » « όχι ρε αδελφέ

μου κλέψαμε το παπί!!!!!» χάθηκε η γη κάτω από τα ποδιά μου δεύτερη φορά και αυτήν

την φορά δεν κλέψαμε το παπί του γέρο αλλά το όνειρο μου….. η οργή για εκδίκηση

ξεχείλισε …. Πλακώνομαι στα τηλέφωνα και δίνω σύρμα σ’όλα τα παράνομα συνεργία με τα

γνωστά μαστόρια παίρνω τηλέφωνο και 1-2 φίλους αστυνομικούς και επί ένα μήνα όλοι

στην  πιάτσα έψαχναν το μοτόρι, η περιοχή  μικρή όλο κάποιος θα άκουγε κάτι,   μυστικό

χαρακτηριστικό  μια κόλληση αλουμινίου στο ψαλίδι που όμοια του υπήρχαν τότε 2 ή 3

στην πιάτσα…..

    Ένα απόγευμα πέφτει τηλέφωνο από το φίλο αστυνομικό «Έλα ρε Γ. τι γίνετε?» «Φίλε

μετά από έρευνα πιστεύουμε ότι είναι το γειτονάκι σου ο….. αυτός πρέπει να την έκανε

διότι όλο πουλάει φτιάχνει κλπ χωρίς να έχει λεφτά, ούτε αυτός αλλά  ούτε ο γέρος του άσε

δε που ο γέρος είναι γνωστός πελάτης…. Όλα δείχνουν αυτόν αλλά δεν έχουμε παραπάνω

στοιχεία, δεν αξίζει να ασχοληθείς κακή μπλεξα  παράταττα…» «Ευχαριστώ απαντώ και

κλείνω το τηλέφωνο» ήξερα που έμενε τον ήξερα φατσικα ΘΑ ΤΟΝ…….

     Η οργή  ξεχείλιζε θολώνω , αρπάζω ένα χειροποίητο μίνι μπαστούνι του μπέιζμπολ , 50

πόντους,  που δεν είχε δει ποτέ του μπαλάκι….. πάω το βράδυ και στήνω καραούλι στην

άκρη του στενού που μένει , το ήξερα το σπίτι του,  περιμένω να φανεί….. και ξαφνικά

ακούω φωνές

 « Είσαι άχρηστος ανάθεμα την ώρα που σ’ έκανα» και βλέπω τον πατέρα του με κόκκινα

μάτια, όχι από την οργή αλλά από τα διάφορα, να τον πεταει στην μέση του δρόμου σαν

σκουπίδι « εκεί θα κοιμηθείς  ρε μαλακισμένοω οξω» και κλείνει την πόρτα με οργή , εγώ

πάγωσα, ο δικός μου θυμός έφυγε και αντικαταστήθηκε με λύπη , αυτός σκούπιζε τα μάτια

του και με αναφιλητά καβάλησε το παπάκι του και έφυγε, τι πάω να κάνω σκέπτομαι …..

αρκετά προβλήματα έχει…. Γυρίζω πλάτη και ωστόσο περνάει δίπλα μου, σηκώνω το

κεφάλι μου και τον κοιτάζω , δεν με είδε αλλά εγώ είδα δυο μώλωπες στο λαιμό του και μια

κάτω από το πηγούνι…..

     Τα χρόνια πέρασαν πήρα μηχανές πολλές έκανα οικογένεια και όλα δόξα το θεό πάνε

καλά … Έχθες πάω σ’ένα μαγαζί να πάρω κάτι και τσουπ ποιον βλέπω μπροστά μου τον

πιτσιρίκα   που πλέων ήταν μαντράχαλος,  χαρούμενος και ευδιάθετος  στέκετε  στην άκρη

και μου λέει « Ρε φιλέ εσύ δεν είσαι ο αδελφός του…..» «Ναι εγώ είμαι του απαντώ και του

ρίχνω το γνωστό χαμόγελο ευγενείας» «Πωωωω ρε φίλε….. θυμάμαι την 90αρα που

είχατε με την ψαλιδάρα!!!, σας το κλέψαμε αυτό ε;»

Γυρίζω τον κοιτάζω παγώνω για μερικά δεύτερα και περνάνε όλα από μπροστά μου σαν να ήταν

χθες……

     «Δεν βαριέσαι  αυτός που το πήρε θα είχε τους λόγους του....... τα λέμε …φίλε»  του

χαμογελώ ….  γυρίζω και φεύγω …..